آیا آدمها از تماشای درونشون بیزارن؟
سلامت روان ما به توانمندی در مشاهده خودمون وابسته‌س! یعنی هر وقت که لازم شد بتونیم بفهمیم که در درون ما چه اتفاقاتی در حال رخ دادنه. یعنی بتونیم احساساتمون رو از اضطرابمون تفکیک کنیم، بتونیم احساساتمون رو از افکارمون تفکیک کنیم، بتونیم احساساتمون رو از همدیگه تفکیک کنیم، بتونیم دلایل احساساتمون رو تشخیص بدیم و حتی بفهمیم که احساسات الان‌مون چه ارتباطی با تجربیات گذشته مون داره! به کل این فرآیند میگن چی؟ خود‌مشاهده‌گریSelf-observation که شکر خدا آدمها کلا ازش بیزارن! اینو آقای ویلسون از دانشگاه ویرجینیا تو مقاله‌ای که در مجله ساینس منتشر کرده میگه، حالا بریم ببینیم ایشون بر چه اساسی این ادعا رو کرده؟
کاری که آقای ویلسون و همکارانش در این پژوهش انجام دادن این بود که اومدن از یه تعداد دانشجو خواستن تمام وسایلشون اعم از گوشی و کتاب و غیره رو تحویل بدن و به داخل اتاقی برن که توش فقط یه صندلی واسه نشستن وجود داشت. در ادامه ازشون می خوان که روی اون صندلی بشینن و به مدت ۱۵ دقیقه هیچ کاری نکنن و به خودشون و هر آنچه که در درونشون در حال رخ دادنه بپردازن و با این کار خودشون رو سرگرم کنن.
در ادامه دیدن بیشتر این افراد وقتی از اتاق بیرون میان خیلی کلافه و بی‌حوصله بودن و وقتی ازشون پرسیدن که آیا تونستید خودتون رو بدون انجام هیچ کاری سرگرم کنید جوابشون منفی بود!
تو مرحله بعد از شرکت کننده ها می خوان که توی خونه‌هاشون همین کار رو انجام بدن که به طرز جالبی دیدن یک سوم شرکت کننده ها اصلا طاقت نیاوردن و خوشون رو با موزیک و گوشی سرگرم کرده بودن و میزان لذتی که از این کار گزارش داده بودن از گروه اولی که توی آزمایشگاه این کارو انجام داده بودن هم کمتر بود! یعنی انگار تو خونه، آدم ها کمتر مایلن بدون انجام هیچ کاری، برای مشاهده خودشون وقت بذارن! آزمایش بعدی که دیگه خیلی جالب‌ترم میشه...
توی آزمایش آخر، تیم تحقیق میخواستن ببینن که این اشرف مخلوقات حاضره تماشای درونش رو با شوک الکتریکی جایگزین کنه؟!! در همین رابطه، از شرکت‌کننده‌ها خواستن وارد همون اتاقه بشن ولی با این تفاوت که یک وسیله‌ای اونجا بود که کارش دادن شوک الکتریکی بود و به افراد این اختیار داده شده بود که می تونن از اون دستگاه برای سرگرم شدن استفاده کنن. نتیجه ای که بدست آمد حیرت‌انگیز بود، بیشتر افراد حاضر شدن به جای خلوت کردن با خودشون، به خودشون مدام شوک الکتریکی بدن!
حالا چرا آدمیزاد اینقدر از خلوت با خودش اجتناب میکنه؟ چون یاد نگرفته بدون سرزنش و قضاوت، نظاره‌گر وجودش بشه! چون بلد نیست درونش رو ببینه ولی خودش رو تنبیه نکنه! میدونید چرا با هر بار مشاهده درونمون، با خودمون دست به یقه میشیم؟ چون تو بچگی هر بار که عملکردمون توسط والدین‌مون مشاهده شده، از جانب اونها، بلافاصله یا قضاوت شدیم یا سرزنش! ما هم طی زمان یادگرفتیم که با دیدن خودمون، یا قضاوت کنیم یا سرزنش! کار ما روان‌شناس‌ها، بهم زدن این دور باطله... کمک کنیم که تماشا کنید ولی این بار بی هیچ قضاوت و تنبیه و سرزنشی.
